WIE IS
EQUINE VISIONS?
Ik krijg regelmatig de vraag: wie is het gezicht achter Equine Visions en wat heeft mij geïnspireerd om dit bedrijf op te zetten?
Live life like someboby left
the gate open.
Van jongs af aan heb ik altijd al paardgereden en kreeg ik op mijn 16de mijn eigen paard, Natia. Toen ik 17 jaar oud was, in de zomer dat ik klaar was met mijn vwo, ben ik samen met Natia een jaar gaan werken op een springstal in België. Ik mocht de hele dag paardrijden, een echte droom die uitkwam. Ik heb in die tijd ontzettend veel geleerd, vooral over wat ik niet wilde. Al snel besefte ik dat paarden zo snel mogelijk klaarstomen voor een parcours niet voor mij was weggelegd en ik niet hard genoeg kon zijn voor de sport.
Terug in Nederland ben ik eerst een jaar in Amsterdam gaan werken en daarna rechten in Nijmegen gaan studeren. Altijd ben ik met Natia blijven rijden en vooral springen. Een stalling vinden voor mijn merrie was vaak lastig. Ik wilde graag dat ze zowel in de zomer als in de winter minstens 8 uur buiten kwam. Hierdoor ben ik op veel stallen in Nederland wezen kijken. Het fascineerde mij altijd hoe weinig paarden buiten kwamen en hoeveel paardeneigenaren dit geen probleem vonden.
Na mijn studie ben ik weer richting Amsterdam verhuisd voor werk en had ik een grote stal (+80 paarden) gevonden voor Natia. Ze had een ruime stal en tegen extra betaling kon ze in de winter ook de hele dag op de wei staan. Ze hadden daar ook een hit-actief systeem voor +/- 30 paarden. Hoewel ik het een erg interessant systeem vond, leek het mij niet geschikt voor mijn merrie. Ik vond het erg veel paarden op een hele kleine oppervlakte. Als je aan het rijden was hoorde je erg vaak paarden behoorlijk op de vuist gaan. Ik heb een onderdanige merrie die niet goed voor zichzelf opkomt. Ook was de schuur waar ze in konden schuilen veel te klein voor alle paarden. Natia houdt niet van regen en ik zou het toch niet leuk vinden als ze niet binnen kon staan als ze dat wou. Het idee om mijn paard 24/7 buiten te zetten zodat ze altijd een vrije keuze zou hebben in wat ze doet, leek mij geweldig. Helaas vond ik de uitvoering van deze stal niet goed genoeg. In het voorjaar moest ik noodgedwongen daar weg omdat de staleigenaar zich niet aan de afspraak hield dat mijn paard op de wei mocht blijven staan. De weilanden werden bemest en ze moest ruim een maand op de paddock staan, maximaal 2 uurtjes buiten.
Samen met twee stalgenoten hebben wij een halve hectare weiland in de buurt gevonden waar wij onze paarden tijdelijk 24/7 buiten mochten zetten. Tot deze tijd heb ik altijd veel geleerd hoe ik het allemaal niet wilde voor mijn paard. Vanaf dit moment begon mijn leerschool hoe ik het wel wilde. Op dit stukje land moesten wij alles zelf regelen. Wij kwamen al binnen een paar weken voor het probleem te staan dat het gras op was en wij hooi moesten bijvoeren. Door veel te lezen volgden er voor veel ‘problemen’ leuke oplossingen. Bijvoorbeeld door de wei door de helft te doen zodat het gras de kans krijgt om te groeien, als je zandgrond keert krijg je een droge paddock, een track om de wei en het water en hooi zover mogelijk uit elkaar zetten stimuleert paarden om meer te bewegen. Hoewel ik in deze tijd ontzettend veel over het houden van paarden heb geleerd miste ik wel de luxe en comfort voor mezelf. Wij hadden geen rijbak, geen verlichting en in de winter geen water bij de wei. Ik heb veel moeten inleveren maar mijn paard was wel blij. Jarenlang ben ik blijven zoeken naar een stal die beiden zou kunnen bieden: ruimte en vrije keuze voor mijn paard en luxe voor mijzelf. Tot 2013 heb ik gezocht, maar kon niets vinden wat hieraan voldeed.
Hierdoor heb ik besloten om zelf dan maar een pensionstal op te richten. Maart 2013 ben ik begonnen aan het inrichten van Paarden Pension Buitenkans. Door mijn jarenlange ervaring en onderzoek op mijn eigen weitje, wist ik al veel over hoe ik het wilde inrichten om te voldoen aan de basisbehoeften van paarden. Ik dacht: als ik het kon regelen voor vier à vijf paarden, dan moet ik het ook kunnen voor 25 paarden. Binnen het eerste jaar was PP Buitenkans vol en was er al een wachtlijst.
Ik heb mij altijd al gerealiseerd dat niet alle paarden in een grotere kudde (gelukkig) kunnen leven en dat er altijd uitzonderingen zijn voor het houden van paarden in gemengde kuddes (bijvoorbeeld: hengsten, dekkende ruinen). Dit is de reden dat ik bij PP Buitenkans begonnen ben met één grote gemengde kudde (15 paarden), en 10 ruime individuele uitloopstallen voor de uitzonderingen die niet in kuddeverband kunnen leven. Hieronder vielen voor mij onder andere de hengsten, want volgens velen (ik wist toen ook niet beter) kunnen deze paarden niet sociaal gehouden worden, vooral niet in de aanwezigheid van merries. Vrij snel hadden wij twee hengsten in de uitloopstallen staan en ben ik gefascineerd geraakt waarom deze dieren niet met andere paarden zouden kunnen staan. Twee bloedmooie paarden die behoorlijk heftig reageerden als ze dichtbij andere paarden kwamen. Ik heb toen besloten om altijd minstens een meter tussen de hengsten en andere paarden te houden zodat ze rustig zouden blijven en er geen ongelukken zouden gebeuren. Ze hadden veel ruimte, maar geen sociaal contact.
Vrij snel daarna heb ik gekozen om zelf een hengst te kopen en de uitdaging aan te gaan om hem sociaal te houden. Ik heb zijn uitloopstal zo ingericht dat er een shetlander bij kon staan, maar deze ten alle tijden zou kunnen vluchten. Snel ben ik erachter gekomen dat deze hengst niet sociaal is opgevoed (geen opfok). Ik ben twee jaar lang bezig geweest met het socialiseren van mijn hengst, zodat hij met andere paarden zou kunnen staan. Ik heb hierdoor ontzettend veel gezien over hoe paarden leren en heb ik mogen meemaken dat het mogelijk is om paarden te helpen sociaal te ontplooien/rehabiliteren. Van in het begin agressief te reageren naar andere paarden, in de hoop om reactie uit te lokken, heeft hij geleerd om op een rustige manier met paarden om te gaan en staat hij sinds kort in een kudde met drie andere ruinen.
De noodzaak van sociaal contact wordt helaas volgens mij door velen nog onderschat. Niet alleen dat paarden met elkaar kunnen snuffelen, maar ook daadwerkelijk met elkaar kunnen zijn wanneer ze dat willen is voor vele paardeneigenaren helaas nog geen prioriteit. Het leuke is dat PP Buitenkans in de afgelopen jaren van tien individuele uitloopstallen naar drie is gegaan. Er is nu ook naast de grote kudde (15 paarden), allemaal kleinere kuddes ontstaan. Dit is in de loop der jaren zo ontstaan door de sociale behoeftes van de paarden die niet in een grote of gemengde kudde (gelukkig) konden leven maar ook niet gelukkig waren alleen. Wij hebben nu de volgende kleine kuddes: Pony ruinen (3), oudere merries (4), hengst/ruinen (5). De ruimte die je aan een paard geeft, lijkt geen waarde te hebben als ze die niet met anderen mogen delen.
Equine Visions is ontstaan vanuit mijn passie om alles wat ik ervaar met mijn kuddes met anderen te delen. Ik hoop meer inzicht te kunnen geven over paarden en hengsten in gevangenschap en wat ze nodig hebben.
Waar ik kan wil ik graag helpen om een betere leefomgeving te realiseren voor de paarden. Ik hoop staleigenaren te kunnen inspireren tot het out-of-the-box denken en verbeteringen aan te brengen in het belang van het welzijn van de paarden. Ook hoop ik dat door mijn ervaringen met hengsten er op een andere manier wordt gekeken naar deze prachtige en krachtige wezens en dat men zich realiseert dat ook zij gewoon paarden zijn met basisbehoeften.
Mocht je mijn verhaal lezen en geïnteresseerd zijn in een samenwerking of heb je zelf nog creatieve ideeën ten aanzien van paardenhuisvesting, aarzel niet een neem contact met mij op!
Wie weet tot snel!
Marianne van Dijk
